Ξεκινώντας
από την αντίληψη ότι τέτοιου είδους συγκεντρώσεις πρέπει να αξιοποιούνται για
ένα ουσιαστικό προβληματισμό πάνω στα ζητήματα που μας απασχολούν και όχι σαν
μια ευκαιρία για να επιβεβαιώσουμε τις πλειοψηφίες η της μειοψηφίες, θέλω να καταθέσω
ορισμένες σκέψεις.
1.
Υπάρχει ένα σχέδιο ψηφίσματος το οποίο συμπυκνώνει σε γενικές γραμμές τα
αιτήματα του συνταξιουχικού κινήματος, παρά ίσως τις επί μέρους παρατηρήσεις
που μπορεί κάποιος να προβάλει.
Το
ερώτημα όμως είναι: είναι αρκετό αυτό. Είναι αρκετό να γίνονται καθαρά τα
αιτήματα μας η χρειάζεται και κάτι παραπάνω. Μπροστά μας θα έχουμε μια μεγάλη επικοινωνιακή
επίθεση, από τη μια της κυβέρνησης ότι οι συντάξεις εξασφαλίστηκαν- αλήθεια
πιστεύει κανένας ότι οι συντάξεις εξασφαλίσθηκαν;- και από την άλλη της
αντιπολίτευσης που μιλάει δημαγωγικά για κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου αλλά
στη θέση του βάζει τη λογική της ιδιωτικής ασφάλισης; Ποια είναι η αποτίμηση
της αναστολής περικοπής των συντάξεων-γιατί περί αναστολής πρόκειται; Η
τροπολογία ξεκαθαρίζει ότι η περικοπή καταργείται για το 2019 αλλά παραμένει
και συμψηφίζεται με μελλοντικές αυξήσεις. Τι ήταν εκείνο που υποχρέωσε την
κυβέρνηση σε αυτή την απόφαση; Αυτή η μη περικοπή χαρίστηκε ,ή, κατακτήθηκε; Ο
κίνδυνος ένα μεγάλο μέρος των συνταξιούχων να επαναπαυθεί ότι τελείωσαν οι
περικοπές αφαιρεί δυνάμεις από το συνταξιουχικό κίνημα.
Πρέπει
πέρα από τους γενικούς στόχους να δούμε τις προϋποθέσεις για την υλοποίηση τους;
Αν π.χ. λέμε κατάργηση όλων των αντισφαλιστκών νόμων, ποιών ακριβώς και τι
βάζουμε στην θέση τους;
Τι
λέμε για την μείωση των εισφορών στους μη μισθωτούς, που είναι το πρώτο βήμα
για την μείωση των εργοδοτικών εισφορών που θα βουλιάξουν τα ταμεία;
