Τι διεκδικούμε σήμερα
Βαδίζουμε προς τις αρχαιρε σίες του Συνδέσμου μας, 19 και 20
Γενάρη,μετά την δίχρονη αναβολή λόγω της πανδημίας και σε μια περίοδο όπου
παραμένει άγνωστο πότε επιτέλους θα καταφέρουμε να νικήσουμε αυτό τον
επικίνδυνο ιό και να επανέλθουμε στην κανονικότητα.
Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις που έχουν επηρεάσει την
κοινωνική, οικονομική, προσωπική ζωή του καθενός από εμάς. Ο φόβος, η
ανασφάλεια, ο κίνδυνος της επιδημίας, έχουν δημιουργήσει μια άσχημη ψυχολογική
κατάσταση. Κανείς δεν είναι σίγουρος για το πως θα ξεπερασθεί αυτή η κατάσταση
και πόσο θα διαρκέσει. Η αισιοδοξία από την εύρεση του εμβολίου μετατρέπεται σε
απογοήτευση από τη αδηφάγα προσπάθεια των φαρμακοβιομηχανιών για μεγαλύτερα
κέρδη. Το πανανθρώπινο αγαθό της υγείας γίνεται το μέσο πλουτισμού των γιγάντων
της φαρμακοβιομηχανίας. Οι άνθρωποι στα πλαίσια της κυρίαρχης ιδεολογίας του
νεοφιλελευθερισμού, είναι απλοί αριθμοί. Μετριόνται μόνο σαν δυνητικά πελάτες
των εμβολίων.
Η ανάγκη αντιμετώπισης της πανδημίας έγινε το άλλοθι για λήψη
μέτρων περιορισμού της κινητικότητας και των ατομικών ελευθεριών και των
δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ευκαιρία μεγάλη για τους κυρίαρχους να αλλάξουν το
μοντέλο οργάνωσης της κοινωνίας. Η ανάγκη επικοινωνίας ονομάζεται κίνδυνος και
η απομόνωση ελευθερία. Αυταρχικά μέτρα που δημιουργούν νέα πλαίσια εργασιακών
σχέσεων, ατομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, είναι το προοίμιο της μετά το κορωνοϊό
κοινωνίας.
Ο αυταρχισμός αντικαθιστά τη κοινωνική συναίνεση. Η
δικαιοσύνη γίνεται σεβαστή μόνο όταν είναι ευνοϊκή για την εξουσία. Η
δημιουργία αισθήματος ανασφάλειας και έλλειψης εναλλακτικής λύσης, είναι το
μέσο αποτροπής της αντίδρασης του λαού. Η αστυνομική καταστολή θυμίσει
σκοτεινές περιόδους του παρελθόντος. Ο αυταρχισμός και η καταστολή γίνονται
καθημερινή πρακτική σε τέτοιο βαθμό που τίθεται πλέον ζήτημα για την ίδια την
λειτουργία της δημοκρατίας και των θεσμών του πολιτικού μας συστήματος. Έχει
καταργηθεί, με την κυβερνητική πρακτική, η δυνατότητα έκφρασης του λαϊκού
αισθήματος και διεκδίκησης των δικαιωμάτων του λαού, αφού κάθε διαμαρτυρία,
συγκέντρωση, ή, διαδήλωση, αντιμετωπίζει την βίαιη αντίδραση των οργάνων
καταστολής.
-Σήμερα το ζητούμενο δεν είναι η υπερθεμάτιση στη διαμόρφωση
των αιτημάτων ούτε η ανούσια και κούφια αγωνιστικότητα, αν αυτή δεν ξεκαθαρίζει
το πρωταρχικό στόχο που πρέπει να έχει
ένα συλλογικό όργανο.
-Σήμερα κανείς δεν διαφωνεί ότι οι συνταξιούχοι έχουν δεχθεί
την μεγαλύτερη επίθεση από την εφαρμογή των μνημονίων.
-Κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι τα όνειρα για μια
αξιοπρεπή διαβίωση στα γεράματα μας, έχουν υπονομευτεί.
-Όλοι αγωνιζόμαστε για την ακύρωση των αντιασφαλιστικών
νόμων, τον σεβασμό των δικαστικών αποφάσεων, την καταβολή των αναδρομικών, την
αποκατάσταση των συντάξεων μας.
-Υπάρχει κάποιος από μας που υποστηρίζει την ιδιωτικοποίηση
της επικουρικής ασφάλισης, την διάλυση του ΕΣΥ και την παράδοση της υγείας των
πολιτών στη ιδιωτική οικονομία;
-Από κανένα, ανεξάρτητα των πολιτικών του πεποιθήσεων δεν θα
ακούσης κάτι το διαφορετικό.
Είναι όμως αυτό αρκετό;
-Πιστεύει κανείς σήμερα ότι μπορούμε να προβάλουμε και να
διεκδικούμε τα αιτήματα μας, όταν, καταργείται στην πράξη το δικαίωμα στη
διαμαρτυρία και στη συγκέντρωση, όταν η δικαιοσύνη αναιρεί τις προηγούμενες
αποφάσεις της για να τις φέρει στα μέτρα των κυβερνητικών πολιτικών, όταν
αδιαφορεί για το σεβασμό των αποφάσεων της από την ίδια την Πολιτεία; Όταν
δηλαδή ο ισχυρός επιβάλει τις αποφάσεις του και αφαιρεί από τον αδύναμο το
συνταγματικό δικαίωμα του ελέγχου των αποφάσεων και τις διαμαρτυρίας;
-Πιστεύει κανείς ότι,
όταν με αφορμή την πανδημία, έχουν παρθεί τα πλέον αντεργατικά, αντιδημοκρατικά
και αυταρχικά μέτρα, μέτρα που δεν μπορούσαν να παρθούν κάτω από άλλες
συνθήκες, εμείς οι συνταξιούχοι θα είμαστε η φωτεινή εξαίρεση;
-Η ένταση του αυταρχισμού και της καταστολής- που φτάνει στο
σημείο για κάθε πρόβλημα να δημιουργείται και ένα αστυνομικό σώμα-, η έλλειψη
σεβασμού στους θεσμούς της Πολιτείας, όπως της δικαιοσύνης, δεν είναι μια
τυχαία επιλογή. Ο φόβος της αντίδρασης του κόσμου σε αντιλαϊκές επιλογές
απαιτεί αυταρχισμό και καταστολή. Απαιτεί, μέτρα για την αποτροπή της οργάνωσης
του. Απαιτεί τη κυριαρχία του φόβου. Απαιτεί τη δημιουργία μιας συνεχούς κατάστασης
εξαίρεσης που η εξουσία δικαιολογεί τα αυταρχικά μέτρα περιορισμού των
δημοκρατικών ελευθεριών. Η προστασία των δημοκρατικών κατακτήσεων και της
δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος είναι όπλο για τη διεκδίκηση των
δικαιωμάτων του λαού. Είμαστε υποχρεωμένοι να τα υπερασπιστούμε γιατί αυτά,
έστω και λειψά μερικές φορές, είναι η προστασία μας.
-Σήμερα κυρίαρχο ζήτημα
είναι να προστατεύσουμε την ίδια τη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών,
προκειμένου να έχουμε τη δυνατότητα διεκδίκησης των δικαιωμάτων μας.
-Η σημερινή κοινωνική,
οικονομική και πολιτική συγκυρία μας αναγκάζει να ξεφύγουμε από τα καθιερωμένα.
Οι αγώνες των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των λαϊκών στρωμάτων, πάντα είχαν
πολιτικές προεκτάσεις. Σήμερα, εκ των πραγμάτων, το περιεχόμενο του αγώνα και της δράσης μας
παίρνει όχι έντονο, αλλά, καθαρά πολιτικό χαρακτήρα, που ξεπερνάει την
πολιτική, ή, κομματική τοποθέτηση του καθενός και ανάγεται πλέον στη
υπεράσπιση συνταγματικών δημοκρατικών
και ατομικών δικαιωμάτων και της λειτουργίας του πολιτεύματος. Έχει να κάνει με
την αποφυγή δημιουργίας μιας δυστοπικής κοινωνίας που κάποιοι ονειρεύονται για
το μέλλον το δικό μας, των παιδιών και των εγγονιών μας. Κοινωνίας φτηνού
εργατικού δυναμικού χωρίς δικαιώματα, μαζική ανεργία χρήσιμο όπλο για μείωση
των αμοιβών, κοινωνία που θα επιβιώνει με επιδόματα και συντάξεις πείνας.
Αυτή είναι η πορεία και ο αγώνας που διαλέγει η ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ
ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ να ακολουθήσει και ελπίζει στη στήριξη σας
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ ΑΕΡΟΜΕΤΑΦΟΡΩΝ
