Ολοι αναγνωρίζουμε ότι βιώνουμε μια πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά δεδομένα επίθεση στα μισθολογικά, ασφαλιστικά, κοινωνικά και δημοκρατικά μας δικαιώματα. Οι αιτίες της κρίσης, η στόχευση αυτών των μέτρων και η λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι κάτι στο οποίο ο καθένας δίνει μια διαφορετική ερμηνεία που οδηγεί και στην ανάλογη προσδοκία για έξοδο από την αφόρητη αυτή κατάσταση.
Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που δεν μπορεί κανείς να τα αμφισβητήσει γιατί τα ζεί καθημερινά και επηρεάζουν την ζωή του: Οι μειώσεις των μισθών και συντάξεων, η τεράστια ανεργία, η περικοπή κοινωνικών παροχών, η ανασφάλεια για το μέλλον, η μετανάστευση των νέων, η κατάργηση της στοιχειώδους εργατικής προστασίας μέσα από την κατάργηση του συνόλου σχεδόν της εργατικής νομοθεσίας, είναι μερικά από αυτά που συνθέτουν την κοινωνική καταστροφή που ζούμε. Ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας, κατάρρευση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, αύξηση της φορολογίας για τα πλατιά λαϊκά στρώματα δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής εξαθλίωσης.
Όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορικού και στρατηγικού χαρακτήρα αναδιάρθρωση του καπιταλισμού που στόχο έχει την αφαίρεση κάθε κατάκτησης των εργαζόμενων, την αύξηση της εκμετάλλευσης τους, την επέκταση της δραστηριότητας τους σε κερδοφόρους τομείς που πρώτα ανήκαν στο κράτος, στην δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς δικαιώματα και κοινωνική προστασία.