Τι ζηταμε απο τις εκλογές;

Ολοι αναγνωρίζουμε ότι βιώνουμε μια πρωτοφανή για τα μεταπολεμικά δεδομένα επίθεση στα μισθολογικά, ασφαλιστικά, κοινωνικά και δημοκρατικά μας δικαιώματα. Οι αιτίες της κρίσης, η στόχευση αυτών των μέτρων και η λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι κάτι στο οποίο ο καθένας δίνει μια διαφορετική ερμηνεία που οδηγεί και στην ανάλογη προσδοκία για έξοδο από την αφόρητη αυτή κατάσταση.

Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που δεν μπορεί κανείς να τα αμφισβητήσει γιατί τα ζεί καθημερινά και επηρεάζουν την ζωή του: Οι μειώσεις των μισθών και συντάξεων, η τεράστια ανεργία, η περικοπή κοινωνικών παροχών, η ανασφάλεια για το μέλλον,  η μετανάστευση των νέων, η κατάργηση της στοιχειώδους εργατικής προστασίας μέσα από την κατάργηση του συνόλου σχεδόν της εργατικής νομοθεσίας, είναι μερικά από αυτά που συνθέτουν την κοινωνική καταστροφή που ζούμε.  Ιδιωτικοποίηση της παιδείας και της υγείας, κατάρρευση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος, αύξηση της φορολογίας για τα πλατιά λαϊκά στρώματα δημιουργούν συνθήκες  κοινωνικής εξαθλίωσης.

Όλα αυτά οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορικού και στρατηγικού χαρακτήρα αναδιάρθρωση του καπιταλισμού που στόχο έχει την αφαίρεση κάθε κατάκτησης των εργαζόμενων, την αύξηση της εκμετάλλευσης τους, την επέκταση της δραστηριότητας τους σε κερδοφόρους τομείς που πρώτα ανήκαν στο κράτος, στην δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς δικαιώματα και κοινωνική προστασία.

Αυτές οι πολιτικές μόνο με πολιτικό αγώνα αντιμετωπίζονται.

Η αντίδραση του λαού σε αυτή την λυσσαλέα επίθεση υπήρξε πρωτοφανής. Αναπτύχθηκαν , κόντρα στις συμβιβασμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κιινήματος, αγώνες με τεράστια συμμετοχή και μαχητικότητα. Κατέρρευσαν δύο κυβερνήσεις και άλλαξε το πολιτικό σκηνικό.

Υπήρξαν όμως και προβλήματα. Δεν έγινε κατανοητό από όλους η φύση και η στόχευση της επίθεσης. Πολλοί θεώρησαν ότι πρόκειται για μια «περαστική» συνηθισμένη οικονομική κρίση. Δεν κατάλαβαν την στρατηγική στόχευση της καπιταλιστικής επίθεσης. Και έτσι είτε έμειναν έξω από τους αγώνες, είτε αποχώρησαν σύντομα.

Οι συνταξιούχοι, που μαζί με τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους, τα πλατια λαϊκά στρώματα, δέχονται την μεγαλύτερη επίθεση, παρά το μεγάλο όγκο τους, 2.600.000 περίπου, δεν αποτέλεσαν την κρίσιμη εκείνη μάζα που μαζί με τα υπόλοιπα τμήματα της εργατικής τάξης, θα δημιουργούσαν άλλους όρους αντίστασης και δυνατότητες ανατροπής των μνημονιακών πολιτικών.

Με αυτά τα κριτήρια πρέπει να κρίνουμε και την δράση του Συνδέσμου.

Αυτό που λέμε δεν είναι ότι δεν υπήρξε δράση. Δεν είμαστε από αυτούς που μηδενίζουν τα πάντα. Ούτε λέμε ότι χρειάζονται μόνο αυτά και όχι τα άλλα. Αυτό που λείπει είναι να αποφασίσουμε τι είδους σωματείο είμαστε.Είμαστε ένα σωματείο με στοιχεία πολιτιστικού συλλόγου; Η είμαστε ένα σωματείο που αγωνίζεται για να προωθήσει τα συμφέροντα των συνταξιούχων, ξεκινώνοντας από τα μισθολογικά και ασφαλιστικά του δικαιώματα;Κανείς δεν λέει ότι δεν χρειάζονται οι δράσεις που στοχεύουν στην σύσφιξη των κοινωνικών σχέσεων, στην ψυχαγωγία και την ανύψωση του πολιτιστικού επιπέδου των συνταξιούχων. Αλλά αυτά όλα, ιδιαίτερα στην σημερινή συγκυρία, μπορούν να υλοποιηθούν όταν ο συνταξιούχος δεν μπορεί να ζήσει αξιοπρεπώς, δεν έχει την φαρμακευτική και νοσηλευτική του κάλυψη, όταν είναι υποχρεωμένος, πέρα από τα χαράτσια και την αύξηση των φορολογικών βαρών, να πληρώνει τα φάρμακα του, το γιατρό του, την νοσηλεία του; Όταν πρέπει να «τσοντάρει» από την συνεχώς μειούμενη σύνταξη του την διαβίωση των παιδιών του που είναι άνεργα;

Αυτό που κρίνουμε από τη δράση ενός ΔΣ είναι όχι αν έκανε κάτι, αλλά αν αυτό το κάτι ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις των σημερινών οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών. Και εμείς λέμε ότι εκεί υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Το να λές ότι ο Σύνδεσμος ακολούθησε όλες τις απεργίες, διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις κ.λ.π. αλλά δεν υπήρχε συμμετοχή, δεν δίνει απάντηση το ερώτημα γιατί οι συνταξιούχοι που δεν έχουν πολλά όπλα για να προστατεύσουν τα δικαιώματα τους, παρά μόνο τον πολιτικό αγώνα, δηλαδή τον αγώνα που στρέφεται απέναντι σε αυτόν που επιβουλεύεται τα συμφέροντα του, δεν ηταν η συμμετοχή του ανάλογη με τον όγκο τους; Γιατί ο συνταξιούχος, που δεν έχει να φοβηθεί ένα εργοδότη για να κάνει απεργία, αντί να απελευθερώνεται  από αντιλήψεις η και φοβίες του παρελθόντος, αντίθετα συντηρικοποιείται και δέχεται την λογική του μοιραίου κακού; Γιατί γίνεται ένας άνθρωπος μειωμένων προσδοκιών και απαιτήσεων. Βολεύεται έστω και με αυτό το λίγο που του απομένει;Εκεί πρέπει να σταθεί ένα σωματείο και να προσπαθήσει να δώσει απαντήσεις και να διαμορφώσει δράσεις ανάλογες.

 Γιατί για να καταφέρεις να αντιμετωπίσεις τέτοια προβλήματα δεν φτάνουν οι δικές σου δυνάμεις. Ούτε μπορείς να «σώσεις» τον δικό σου κλάδο όταν οι πολιτικές αυτές βάζουν επί τάπητος το ερώτημα: Θα υπάρχει αύριο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα; Θα υπάρχει δημόσια υγειονομική περίθαλψη; Θα υπάρχει κρατική χρηματοδότηση του συστήματος; Εκεί λοιπόν χρειάζονται άλλα πράγματα. Συντονισμός, συνεργασίες με άλλα συνταξιουχικά σωματεία που έχουν την διάθεση να αγωνισθούν και να μην περιμένουν πότε θα «ξυπνήσουν» οι γνωστές ηγεσίες. Που θα παρακολουθούν και θα συντονίζουν τον βηματισμό με το αγωνιζόμενο συνδικαλιστικό κίνημα. Αλήθεια εκτός από τα SMS που στέλνονταν στις απεργίες τις ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ-και καλά βεβαιώς στέλνονταν άσχετα με την στάση αυτών των ηγεσιών-πότε άλλοτε ο Σύνδεσμος συμμετείχε σε κινητοποιήσεις που οργάνωσαν άλλοι φορείς π.χ. ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων η άλλοι φορείς συνταξιούχων; Εμείς σαν Σύνδεσμος έχουμε αυτόνομη δράση; Προκαλούμε δράσεις και παίρνουμε πρωτοβουλίες γιαυτό;

Αν κάτι λείπει απ΄όλα αυτά είναι γιατί τέτοιες λογικές και προσανατολισμοί δεν υπήρχαν στο απερχόμενο ΔΣ. Αν σου λείπει αυτός ο προσανατολισμος τότε ψάχνεις άλλα ζητήματα για  να "γεμίσεις" την δράση σου, όπως π.χ. αναγάγεις σε κυρίαρχο  ζήτημα τα περουσιακά στοιχεία της ΟΣΠΑ.Γιατί όσο θεμιτό είναι να ενδιαφέρεσαι γιαυτό που έχουν φτιάξει οι πρώην εργαζόμενοι της ΟΑ άλλο τόσο πρέπει να σκέφτεσαι ότι επειδή ανήκει σε όλους  τέτοια ζητήματα πρέπει να λύνονται με συννενόηση και συναδελφικότητα από όλες τις μεριές, χωρίς επιθέσεις, καταγγελίες, χαρακτηρισμούς, ύβρεις και δικαστικές προσφυγές. Γιατί στο θέμα της ΟΣΠΑ κανείς δεν κατέχει το αλάθητο.Γιατί όταν δυνάμεις που σήμερα βρίσκονται στην ΡΙΖΟΣΠΑΤΙΚΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΥΝΤΑΧΙΟΥΧΩΝ έκαναν συγκεκριμένη και υλοποιήσιμη πρόταση για την λύση του προβλήματος της περιουσίας και σε χρόνο που ήταν εφικτό, κάποιοι έδειχναν με τον τρόπο τους ότι είχαν άλλες σκοπιμότητες.  

Τέτοιοι προσανατολισμοί λείπουν γιατί και ο Σύνδεσμος είναι ένα κομμάτι του συνταξιουχικού
κινήματος, που εκτός από εξαιρέσεις έχει συγκεκριμένες παθογένειες:

-Είναι πολυδιασπασμένο και κατακερματισμένο.Όποιος συνταξιοδοτείται στήνει και από ένα σωματείο.

-Κυριαρχείται από μια παραγοντίστικη και καθεστωτική λογική. Δεν εμπνέουν τους απόμαχους της δουλιάς

-Εχει μεταφερθεί εκεί όλο το παλιο φθαρμένο συνδικαλιστικό κατεστημένο με ότι αυτό κουβαλάει

-Λειτουργεί αντιδημοκρατικά, χωρίς απλή αναλογική στα περισσότερα, αλλά και όπου υπάρχει η δράση τους έχει επικαλυφθεί από ένα κέλυφος συντεχνιασμού που δεν επιτρέπει το συντονισμό και την κοινή δράση.

Αν τη δράση του Συνδέσμου μπορεί κάποιος να την αξιολογήσει με τα δικά του κριτήρια στο θέμα της δημοκρατίας τι μπορεί να πεί. Ότι όποιος κατέχει την πλειοψηφία κατέχει και την απόλυτη αλήθεια; Ότι οι διαφορετικές φωνές πρέπει να πνίγονται; Ότι την ενότητα του χώρου την εκφράζει η εκάστοτε πλειοψηφία και όποιος την αμφισβητεί, την πλειοψηφία, ειναι διασπαστής; Ότι η απλή αναλογική, που ανέδειξε όλους από το απερχόμενο ΔΣ, σε συνδικαλιστές όταν δούλευαν, είναι ενα εκλογικό σύστημα διασπαστικό; Οτι οι υποψήφιοι στις εκλογές δέν έχουν ίσα δικαιώματα γιατί κάποιοι κρατούν για τον ευαυτό τους την δυνατότητα επικοινωνίας με τα μέλη. Γιατί κάποιοι είναι οι φερέγγυοι και κάποιοι άλλοι όχι.

Αυτές οι εκλογές δέν είναι σαν τις άλλες, γιατί δεν είναι ίδιες οι συνθήκες. Γιατί σήμερα χρειάζεται αγωνιστικός προσανατολισμός, χρειάζεται πολιτικοποίηση των αιτημάτων, χρειάζεται κοινός βηματισμός με όλα τα στρώματα που υποφέρουν,χρειάζεται η μεγαλύτερη δυνατή ενότητα με σεβασμό στην διαφορετικότητα, χρειάζονται άνθρωποι που τα πιστεύουν και θέλουν να τα κάνουν. Τώρα όλοι μπορούν να δούν τη διαφορά.